Olzhas Suleimenov: poeta, pisarz i osoba publiczna Kazachstanu

Olżas Sulejmenow był luminarzem o wielu obliczach: jego wybitnemu talentowi jako poety, pisarza i osoby publicznej dorównywał jedynie jego niezachwiany oddanie kazachskiej ojczyźnie. Chociaż jego droga była naznaczona wielkim osobistym smutkiem, pozostał niezachwiany w swoim pragnieniu wzbogacenia kulturowego i reform politycznych.

Dzieciństwo, represje, życie osobiste

Lata młodości Sulejmenowa, urodzonego w 1936 r., zostały brutalnie przerwane, gdy jego ojciec został wyrwany z rodziny podczas represyjnych czystek w 1937 r. Młody Olzhas dorastał bez przewodniczej ręki ojca, ale jego wrodzony dar słowa i myśliciela zaczął rozkwitać.

Po ukończeniu studiów geologicznych na Kazachstańskim Uniwersytecie Państwowym Sulejmenow odnalazł swoje prawdziwe powołanie w sztuce literackiej. Wyjechał do Moskwy i zanurzył się w prestiżowym Instytucie Maksyma Gorkiego, doskonaląc swoje umiejętności w zakresie przekładu poetyckiego. Chociaż kłótnia zmusiła go do przedwczesnego odejścia, ta porażka nie zgasiła jego twórczego ognia.

W następnych dziesięcioleciach Sulejmenow wspiął się na wyżyny kazachskiej kultury i polityki. Zajmował prestiżowe stanowiska jako redaktor magazynu, scenarzysta i lider związkowy, a także z wyróżnieniem pełnił funkcję w legislaturze KSSR. Mimo to pozostał głęboko oddany słowu pisanemu, przewodząc Związkowi Pisarzy Kazachstanu jako jego ceniony przewodniczący.

Niestety, Życie osobiste Sulejmenowa zostało przyćmione ogromnym smutkiem w 2018 roku, kiedy jego ukochany wnuk zginął w wypadku. Jednak nawet w obliczu tak głębokiego smutku niezłomny duch poety-męża stanu przetrwał, a jego dziedzictwo w zakresie artyzmu, rzecznictwa i służby w dalszym ciągu inspirowało jego rodaków.

Kariera polityczna

W 1989 r. pragnienie zmian Sulejmenowa nasiliło się i zdecydował się poprowadzić utworzenie organizacji Nevada-Semipałatyńsk, która skupiła swoje wysiłki na promowaniu zaprzestania testów broni nuklearnej. Ta krucjata w końcu przerodziła się w „Kongres Ludowy Kazachstanu” pod przewodnictwem Sulejmenowa w latach 1991–1995, jednocześnie pełniąc funkcję zastępcy Rady Najwyższej kraju.

Talenty i niezachwiany duch Sulejmenowa zostały dodatkowo docenione, gdy powierzono mu zadanie reprezentowania Kazachstanu na arenie światowej jako ambasador we Włoszech, na Malcie i w Grecji. W 2002 roku umocnił swoją pozycję ambasadora kultury, obejmując rolę przedstawiciela Kazachstanu w UNESCO, nadal wkładając serce i duszę w swoje magnum opus, The Word Code.

---

Historia Oljasy Suleymenovej to historia niezachwianego poświęcenia i silnego pragnienia uczynienia świata lepszym miejscem. Już w 1973 roku świadomość społeczna młodego poety obudziła się, gdy napisał imponujący wiersz „Dzikie pole”, w którym wezwał do wprowadzenia zakazu prób nuklearnych w swojej ojczyźnie, Kazachstanie. Chociaż jego prośby nie spotkały się wówczas z zainteresowaniem, był to początek niezwykłej podróży Sulejmenowa.

---

Poetycka ścieżka Olzhasa Sulejmenowa

Poetycka droga Sulejmenowa rozpoczęła się w młodości, kiedy w 1959 roku jego pierwsze wiersze ukazały się na łamach prestiżowej Ogólnounijnej Gazety Literackiej. Ciekawe, że młody poeta, pomimo swojego kazachskiego pochodzenia, wolał tworzyć swoje dzieła głównie w języku rosyjskim.

Wracając do rodzinnego miasta Ałmaty, Sulejmenow dostał pracę w gazecie „Prawda Kazachstanu”, gdzie jego gwiazda naprawdę świeciła. Redaktor naczelny polecił początkującemu poecie napisać wiersz poświęcony historycznemu lotowi Jurija Gagarina w kosmos, a w ciągu zaledwie tygodnia Sulejmenow napisał wiersz, który stał się kultowy „Ziemio, kłaniaj się człowiekowi” to wiersz tak szanowany, że jego tytuł został później uwieczniony. na pomniku w obwodzie włodzimierskim, gdzie Gagarin zmarł przedwcześnie.

Zbiory wierszy Olzhasa Sulejmenowa

Twórczość poetycka Sulejmenowa w dalszym ciągu przyciągała uwagę: jego debiutancki zbiór „Argamaki” wykazywał uderzającą siłę oddziaływania, co słynny kazachski uczony Murat Auezow zinterpretował jako protest antytotalitarny. Kolejne tomy, takie jak „Słoneczne noce” (1962) i „Czas na dobry wschód słońca” (1964), jeszcze bardziej ugruntował swoją reputację mistrza rzemieślniczego wątków kultury kazachskiej i rosyjskiej, łącząc młodzieńczą pasję z głębokim zrozumieniem literackim.

Chociaż poezja Sulejmenowa została przetłumaczona na 11 językównajwiększą sławę zyskała chyba we Francji, gdzie pojedyncze wiersze zdobiły łamy czasopism literackich i ukazało się kilka całych tomików. Jego dwa najbardziej kontrowersyjne dzieła ostatnich lat to „Rok małpy” i „Gliniana księga” – nadal ich fascynują „dowcipna żartobliwość” to drugie, jak nawołuje tłumacz Leon Robel „braterstwo kultur i wzajemne wzbogacanie się narodów”.